ကၽြန္ပ္သည္ဘယ္တုန္းအခ်ိန္ကမွ မည္သည့္အရာကိုမွွ်ပိုင္ဆိုင္ထားျခင္းမရွိပါ။ ထိို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မည္ေသာအခါမွ်မွ ဆံုးရွံုးျခင္းဟူ၍ အရွိခဲ့ပါ။ ကၽြႏု္ပ္သည္ လမး္မေလွ်ာက္လွ်င္ ရပ္ေနမည္၊ သို႔မဟုတ္ ထိုင္ေနမည္၊ သို႔မဟုတ္ လဲေနမည္။ ထို႔ေၾကာင့္လမ္းေလွ်ာက္ရန္ျပင္သည္၊ ဘယ္ေျချဖင့္စလွမ္းရမည္ေလာ၊ ညာေျချဖင့္စလွမ္းရမည္ေလာဟုစဥ္းစားသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းရန္ျဖစ္ေန၍ ဘယ္ကိုမွ်မသြား ဆက္ရပ္ေနသည္။
ရပ္ေနသည္။ေျခေထာက္ကိုခြရပ္ရမည္ေလာ၊ ပူးရပ္ရမည္ေလာ၊ သို႔မဟုတ္ တစ္ေခ်ာင္းထဲေထာက္ထား ရမည္ေလာဟုမစဥ္းစားဘဲရပ္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကႊ်န္ပ္၏မ်က္လံုးမ်ားသည္အျငိမ္မေန၊ မိွတ္၍ေတာင္ ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနသည္။ထုိအခ်ိန္တြင္ ၾကယ္မ်ားသည္အလင္းေရာင္ပ်ိဳးျပက္ျခင္းမရွိ ေတာက္ေျပာင္
ျခင္းလညး္မရွိပါ။ ခဏၾကာေသာ္ ကၽြန္ပ္၏ေျခေထာက္မ်ားသည္ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခုကိုရရွိလိုက္သည္။
ညာေျခကိုစရလွမ္းခြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ပ္သည္ အ၀တ္အစားကိုသပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္၍ ညာေျချဖင့္စလွမ္း၍ အျပင္သို႔ထြက္သြားသည္။ လူအမ်ားသည္ကၽြန္ပ္ကိုထူးဆန္းစြာ၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူသူတို႔တြင္အ၀တ္အစားမ်ား၀တ္မထားၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
မ်က္လံုးအခ်ိဳ႕သည္ကၽြန္ပ္ကိုၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာမ်က္လံုးမ်ားကိုကၽြန္ပ္ငယ္စဥ္ကမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ဖူးသည္။ ထိုသို႔ေသာမ်က္လံုးမ်ားသည္ ကၽြန္ပ္၏ငယ္ဆရာမ်ားျဖစ္လာၾကသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ထိုမ်က္လံုးမ်ားသည္ လိမ္လည္ျခင္း၊ ရက္စက္ျခင္း၊ လည့္ျဖားျခငး္မ်ားအားကၽြန္ပ္ကိုသင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ လူအခ်ိဳ႔သည္ ကၽြန္ပ္ကိုေတာ္သည္ဟုထင္ၾကသည္။ ကၽြန္ပ္ကဟုတ္ပါတယ္ဟုေျဖလ်င္ကႊ်န္ပ္သည္လိမ္လည္၍ ထိုသူတို႔သည္မွန္သြားၾကလိမ့္မည္။ ကႊ်န္ပ္က မဟုတ္ပါဟု ေျဖလ်င္သူတို႔သည္မွား၍ ကၽြန္ပ္သည္မွန္ေကာင္းမွန္
သြားလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔၏စိတ္တြင္ စိတ္ပံုကားခ်ပ္ၾကီးမ်ားရွိသည္..သူတို႔ကမွားလ်င္
ထိုပံုကားခ်ပ္ၾကီးမ်ားကိုလြင့္ပစ္ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ။
မ်က္မျမင္တစ္ဦးေတာထဲတြင္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ထိုေတာသည္ လမ္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ထိုလမ္းကိုမည္သူမွ်မေလွ်ာက္ၾကပါ။ အရုူးမ်ားထဲတြင္တစ္မူးသာသူကိုတျခားအရုူးမ်ားက အထင္ၾကီးၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္ထိုသူထံမွပညာကိုသင္ယူၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္အရူးလံုးလံုးလညး္မဟုတ္ ျပားျပားလညး္မဟုတ္ေသာ အရူးမ်ားျဖစ္သြားၾကသည္။
No comments:
Post a Comment